Czteroosobowa rodzina Pataczków wraca do zrujnowanej Warszawy, po zakończeniu II Wojny Światowej. Bohaterowie historii to niezwykle różnorodne postaci, każda z nich niesie ze sobą swoje własne przeżycia i emocje.
Matka, nauczycielka języka polskiego, teraz dziennikarka, stara się oddać w swoich artykułach życie codzienne mieszkańców Warszawy i ich historię wojenną. Tato, lekarz chirurg, pracuje w odbudowującym się szpitalu. Ich starsza córka Tereska to postać złożona, borykająca się z miłosnym zawodem. Mirka, dwunastoletnia siostra, wyróżnia się zaradnością i empatią, pomagając potrzebującym.
Jak żyć mając w pamięci okropne zło wojny? Jak żyć po stracie najbliższych? Jak żyć po doświadczeniu traumy obozów, gwałtów, przemocy? Czy tacy ludzie są jeszcze w stanie kochać?
Jak odnaleźć na gruzach miłość , szczęście i nadzieję?
Czy koniec wojny, to koniec zagrożenia życia?
„Najważniejsze to przeżyć” to wspaniała książka. To historia o tym jak ludzie musieli poradzić sobie po wojnie. Wojna niby skończyła się w 1945, ale co potem? Co z tymi, którzy pozostali? Jak poradzić sobie z traumą i kompletnie innym, nowym życiem?
Tytuł książki sugeruje, że najważniejsze to przetrwać, ale czy to na pewno wystarcza?
„Najważniejsze to przeżyć” to powieść z ogromnym ładunkiem emocjonalnym. Szczerze i głęboko poruszająca. Mocna, emocjonalna i zmuszająca do głębokiej refleksji opowieść o czasach powojennych w Warszawie. Serdecznie polecamy!
