Książka jest autobiograficzną, trochę wybiórczą, ale szczerą i bezkompromisową próbą przedstawienia wielu różnych życiowych doświadczeń za czasów PRL, które ukształtowały autora jako człowieka.
Motywem scalającym jest tu rodzina, przyjaciele, zawsze bliscy. Ich wzajemne relacje, momentami śmieszne, momentami bardzo osobiste i wzruszające, skłaniające do refleksji nad pojęciem sławy, sukcesu, szczęścia, które tak często trudno zdefiniować.
Napisana jest z humorem, dbałością o szczegóły. Składa się z 43 rozdziałów, stanowiących spójną całość, które możemy czytać w dowolnej kolejności co też jest dużą zaletą dla czytelnika.
Książka będzie się podobać każdemu kogo interesuje osoba Cezarego Pazury, przez co nie da się jej ocenić obiektywnie, jak każdej autobiografii. Poznacie tego aktora od całkiem innej strony, tej dobrej, której trudno doszukiwać się w kolorowej prasie. Może to być dla czytelników sporą niespodzianką. Dobry debiut.