Tadeusz Różewicz, czołowy poeta pokolenia Kolumbów, urodził się 9 października 1921 roku w Radomsku. Od 1938 r. publikował wiersze w różnych czasopismach. Przez pewien czas był również krytykiem literackim. W okresie wojny był aktywnym działaczem w podziemnych strukturach AK. Pracował w konspiracji pod pseudonimami „Gustaw” i „Zbych”. Walczył z bronią podczas II wojny światowej od 26 czerwca 1943 roku do 3 listopada 1944 roku. Jego poezja była podziwiana i doceniana przez partyzantów. W 1944 roku powstały „Echa leśne” uważane za oficjalny debiut Różewicza. W kwestii poezji zadebiutował tomikiem wierszy „Niepokój”, który ukazał się w 1947 roku. Zdobył wielką aprobatę czytelników i przyniósł autorowi sławę.
Tadeusz Różewicz w genialny sposób potrafił łączyć w swojej twórczości przeciwieństwa: klasycznej, kunsztownej formy używał do wyrażania nowych, niekonwencjonalnych treści, a tematom powszechnym i oczywistym nadawał innowacyjną formę. Nikt poza nim w sposób tak nowatorski nie przemycał na scenę niedocenianej niekiedy tradycji. Rewelacyjnie operował ironią, miał odwagę spojrzeć na problemy z różnej perspektywy, nawet tej nieakceptowanej społecznie. Jest twórcą unikatowej poetyki, w szczególności wersyfikacji, zwanej od jego nazwiska stylem różewiczowskim.
Najważniejszym, najbardziej znanym i cenionym dziełem Tadeusza Różewicza jest niewątpliwie Kartoteka – dramat z 1960 r. Jest laureatem literackiej nagrody „Nike” za książkę „Matka odchodzi”. Jego poezja została przetłumaczona na 49 języków.
Zmarł 24 kwietnia 2014r. we Wrocławiu. Zgodnie z ostatnią wolą poety – miłośnika Karkonoszy – jego prochy zostały złożone na cmentarzu w Karpaczu.
Był jednym z najwybitniejszych poetów XX w., a także najwszechstronniejszym kontynuatorem nurtu europejskiej awangardy literackiej.
Źródło: https://www.nck.pl/projekty-kulturalne/projekty/patroni-2021/bio/tadeusz-rozewicz
100. Rocznica urodzin